----


شعر زیبای وصال خاطره (دست غرور خود به کمر تا نهاده ام)



----

دست غرور خود به کمر تا نهاده ام

در شعله های آتشتان پا نهاد ه ام

 

تصویر من تلاطم تا بی نهایت است

آیینه در مقابل دریا نهاده ام

 

در پیش پای وسعت آواز معجزه

چاهی به عمق لکنت موسا نهاده ام

 


همواره می دوم  اما نمی رسم

این راه رفته را  به شما وا نهاده ام

 

با این همه ز دیده ی حسرت چکیده ام

اشک یتیم را به تماشا نهاده ام

 

دیگر "وصال" خاطره هم رفته از سرم

راهی به سوی غربت فردا نهاده ام




    محمد علی رستمی

----


شعر زیبای بی قرار است قلم در دل طوفانی ما



----

بی قرار است قلم در دل طوفانی ما

می نویسد دو سه خط شرح پریشانی ما

ریشه از شاخه جدا چند رهی تیشه « ما »

بند ها خسته از این وسعت زندانی ما

گر چه گفتی که بپرسیم از آینده و حال

چه دراز است علی خواب زمستانی ما

نیمه شب بسکه علی بود و علی بود وعلی

خشک شد طاقت آن چاه بیابانی ما

آنچه گفتی و نگفتی اگر از دیده رود

به خدا بی تو حباب است مسلمانی ما

باز گو معجزه ای یا سخنی زنده شویم

تا که پرواز کند شهپر انسانی ما

تو که می دانی و می دانی و می دانی باز

ز سفر می رسد آن یوسف کنعانی ما

شهر رنگین شده از نم نم باران و دعا

می رسد نوبت گلزار و زر افشانی ما

غزل از شوق « وصالت » به تو زانو زد و گفت

به کجا می نگرد مصرع پایانی ما !




محمد علی رستمی